Каб дзеці разумелі сялянскую працу і ведалі яму цану, знаёміць іх з ім трэба з ранняга дзяцінства, упэўненыя і ў Азярыцкаслабодскім дзіцячым садзе Смалявіцкага раёна. Ужо некалькі гадоў, сумесна з сельгаспрадпрыемствам «Азярыцкі-Агра», тут увасабляюць праект па сацыялізацыі і ранняй прафарыентацыі маленькіх слабадчан. А ён рэалізуецца праз «жывыя ўрокі».
– Гэта не проста экскурсіі, — распавядае загадчыца дашкольнай установы Алена Гарадзецкая, — у гаспадарцы да нашых наведванняў рыхтуюцца, папярэдне мы таксама наладжваем дзяцей, знаёмім іх з новай тэмай, і ўжо на выязным занятку яны ўвасабляюць новыя веды на практыцы. Напрыклад, у цяпліцах разам з агароднікамі яны пасадзілі агуркі, лімоны, таматы. Гадуем мы іх і ў дзіцячым садзе. Так дзеці прывыкаюць даглядаць за сваімі раслінамі.
А калі хлопцы наведвалі ферму, ім далі пакарміць з бутэлечкі нованароджаных цялятаў. Ці трэба распавядаць, колькі было захаплення.
Сёння малыя адправіліся на поле і збожжаток, каб прасачыць шлях спелага коласа. А што было ў фінале гэтага падарожжа, раскажам пазней.
Маша і Міша
У многіх з гэтых хлопчыкаў і дзяўчынак у полі, на фермах, у цяпліцах гаспадаркі працуюць мама ці тата, а то і абодва бацькі. Тата Машы Горшениной-Міша-працуе камбайнерам. Праўда, сёння ён быў на іншым полі, і дачку падчас працы не ўбачыў. Тата цяпер працуе дапазна. Калі прыходзіць, я ўжо сплю, – распавяла нам дзяўчынка.
Цана-гэта не толькі пра грошы
Тут “павага да працы на зямлі” не проста словы. Гэта жыццё. У выхавальніка Ларысы Савіцкай тут усё жыццё прапрацавалі маці і бацька.
— Мой тата, хоць і на пенсіі, да гэтага часу працуе. Быў маладзей — усё лета ў поле, шмат гадоў запар быў у камбайнёраў-перадавіках. І я да яго на полі не раз бегала. І ў кабіне сядзела, і бачыла, як стамляецца, перажывае. Таму і да хлеба ў сям’і было асаблівае стаўленне … цяпер бацька ў бальніцы, так бо мучыцца, просіцца дадому: не могуць людзі, якія на зямлі прывыклі працаваць, без працы летам сядзець.
Тут па вопыту ведаюць, якой цаной дастаецца тое, што павінна быць у кожнага на стале. Вучаць гэтаму і сваіх выхаванцаў.
Хлопцы з цікаўнасцю разглядалі хлебныя каласкі. З хваляваннем чакалі, калі наблізяцца да іх велізарныя машыны, назіралі, як залатой ракой перацякае збожжа з камбайна ў грузавік, а потым з задавальненне сустракалі камбайнераў і распытвалі, што б такое зрабіць, каб стаць, як яны.
На зернотоке малыя ўзяліся за венікі — старанна дапамагалі рабочым замятаць у велізарную гару зярняткі-потеряшки.
Увогуле, папрацавалі на славу і, вядома, вельмі стаміліся. Да падвячорку той жа кухар, які корміць і камбайнераў, і вадзіцеляў, і ўсіх-усіх, хто працуе ў гаспадарцы, перадаў ім свежыя духмяныя булкі, сапраўдную цану якіх малыя ўжо пачынаюць разумець.
А з працай повара яны пазнаёмяцца ўжо на наступным”жывым ўроку”.
Аўтар: Ганна Галкоўская
Крыніца інфармацыі: Тэлеграм-канал “Мінская праўда” МLYN.by.